8.เมื่อลูกผมเรียน giftedโรงเรียนดังแห่งหนึ่ง

8.ใครหนอรังแกฉัน ครู เครือข่าย เพื่อน พ่อแม่?

สิ่งหนึ่งที่เข้ามาในใจตอนนี้คือ … นี่เราทำผิดที่พาลูกมาที่นี่หรือ

ไมล์ไม่เคยเครียดมากมายอะไร ยังมีเพื่อนเยอะแยะ แต่อยู่นอกจากห้องนี้ เพื่อนที่เคยเรียนพิเศษ ก็ยังกลับพร้อมกัน … ไมล์ชวนเพื่อนๆ ม.1 ห้องธรรมดาที่สนิทกัน ตั้งวงดนตรี ด้วยพรสวรรค์ ของการตีกลอง … ลูกเคยบอกว่า เขายังรักโรงเรียนแห่งนี้ รักเพื่อนที่อยู่ห้องอื่น เขาไม่เข้าใจว่า ทำไมเพื่อนในห้องเขาเองถึงไม่ชอบ

“ผมประมาทไป ตอนแรก ที่มาที่นี่ ผมทำนิสัยไม่ดี” “ผมเป็นสิว เสียงดัง ตัวเหม็น” “เพื่อนไม่ชอบ ชอบล้อว่าผมเป็นเกย์” “ตอนนี้ผมไม่กล้าคุยกับใครในห้อง พอไม่คุย เขาก็หาว่าผมหยิ่ง พอคุย เขาก็ไมคุยกับผม”

นี่เราทำให้คนคนหนึ่ง สูญเสียตัวตนไปได้ถึงเพียงนี้หรือ…

ฉันหวังว่า ด้วยใบรับรองแพทย์ที่นำมาให้เครือข่าย ครูประจำชั้น และครูหัวหน้า gifted น่าจะช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้น … ฉันไม่คิดว่า การที่จะเรียกประชุมชี้แจง จะมีประโยชน์มากนัก และอาจรบกวนเวลามีค่าของทุกคน ซึ่งอาจจะเป็นการคิดผิดของฉัน… ในใจฉันคือให้ครู ให้เครือข่ายฯแจ้ง น่าจะกระจายเร็วไปถึงเด็กคนอื่นได้ดีกว่า

สำหรับเรื่องงานกลุ่ม พ่อออกคำสั่ง ให้ไมล์ทำงานกลุ่มคนเดียวเลยจนเสร็จ ไม่ต้องรอใคร ไม่ว่างานจะเยอะจะน้อย ไม่ต้องรอ ทำไปเลย ….

ในฐานะพ่อ .. ต้องเปลี่ยนแปลงหลายอย่างมาก …ฉันต้องลดเวลาการทำงานลง เพื่อขับรถจากต่างจังหวัด มาอยู่กับลูกทุกเย็น … สิ่งที่ไมล์ต้องการที่สุดคือเพื่อน แม้ลำบากขับรถวันละ 240 กิโล .. ต้องซื้อคอนโดใหม่ เพื่อมาอยู่ใกล้โรงเรียนกว่านี้ … ต้องทำงานทั้ง 7 วัน เพื่อให้ได้มากอดลูกทุกวัน คอยเปิดประตูคอนโดรับเขา ถามเขาว่า มีงานอะไรไม่เสร็จ ..

คือสิ่งที่พ่อทำได้ดีที่สุดเพื่อให้ไมล์อยู่รอดได้

…

และเมื่อวันหนึ่ง จุดที่ทำให้เราถึงที่สุดของคำว่า … ความเห็นอกเห็นใจและมโนสำนึก ไม่มีณ.ที่่แห่งนี้…

วันนั้นเป็นวันเสาร์ คาบพิเศษ เด็กๆจะได้มีการจัดกลุ่มใหญ่ทำงานกลุ่ม …

..เช่นเคย ลูกเราไม่มีใครเอา และเมื่อเหลือเศษ จึงโดนปัดไปอยู่ในกลุ่มหนึ่ง ซึ่งเพื่อนๆ ตอบรับครูให้เข้ากลุ่มอย่างเสียมิได้

เมื่องานเสร็จสิ้นลง โดยที่ลูกเราถูกกันไม่ให้ทำอะไร เพราะทางกลุ่มบอกว่า “เธออยู่เฉยๆ ” แม้ตนเองจะพยายามเข้าช่วย ตามที่พ่อสอน

จบคาบ หัวหน้ากลุ่มออกมาพูดว่า “ขอโทษนะ ไมล์ เราไม่ให้เธอเข้ากลุ่ม”

คะแนนวันนั้น ไมล์จึงได้ศูนย์คนเดียวของห้อง จากงานกลุ่ม…

…

ฉัน … ในฐานะคนผ่านโลกมาคนหนึ่ง รู้สึกอึ้ง ..ไม่ได้เสียใจ แต่คิดไม่ถึงว่า จะมีเหตุการณ์แบบนี้ ณ.โรงเรียนแห่งนี้ ..

ตอนนั้น เราคิดว่าลูกจะเครียดมาก แต่…ไม่เลย ลูกบอกว่า เขาขอทำคนเดียว ขอคุยกับครู วันนั้น เราสามคนพ่อลูก จึงทำงานจนเสร็จใน2 ชม. และถ่ายวีดีโอไปให้ครูดู

งานนั้น เราเรียกมันว่า สะพานสายรุ้งแห่งความรัก … มันรับน้ำหนักและแรงต้านทานทุกอย่าง ที่ถาโถมใส่ไมล์ได้อย่างไม่น่าเชื่อ!

…

ไมล์ยังคงเข้มแข็ง เหมือนพ่อ … แต่ แม่ของไมล์ ทนไม่ไหว …เธอร้องไห้ออกมา และกล่าวว่า ” เราทนไม่ไหวแล้ว ..สงสารลูก”

ต่อตอน 9

Author Profile

thaiblog

Latest entries

• ปล่อยวาง2023.03.24จะสุขได้อย่างไร ถ้าใจแสวงหาแต่เรื่องทุกข์
• ปล่อยวาง2023.03.22เมื่อละทิ้ง มันคือสุข
• ปล่อยวาง2023.03.21เอาใจเขามาใส่ใจเรา
• life series2023.03.06ธรรมะจากพระอาจารย์สุชาติ